Toen de scheiding was ingezet en ik niet meer afhankelijk was van een man met een maximumaantal weken vakantie per jaar, kreeg ik de droom om met mijn jongens dwars door Europa te gaan reizen. Het zou een camper moeten worden. Mijn jongens en ik dachten aan de luxe van onderweg een spelletje doen (als je stilstaat) en een gaaf stapelbed of hefbed.
Eenmaal op de kampeerbeurs leek een camper toch niet zo ideaal. Waar zou ik bijvoorbeeld mijn rolstoel en die van mijn zoon laten? Daarnaast is een camper een prijzige investering, één die ik nog niet kon doen voordat het huis verkocht zou zijn.
Mijn ouders hebben een caravan die ik mag lenen, gewoon voor niets. Een prachtig ding, ruim en van alle gemakken voorzien (je kan er ook spelletjes in doen onderweg, als je stilstaat). Maar ja, om die te mogen rijden heb ik een E-rijbewijs nodig.
Dat zit als volgt: je mag met een B-rijbewijs voortuigen en aanhangers rijden, samen niet zwaarder dan 3500 kg, uitgaande van het maximum te beladen gewicht. Vanwege de rolstoel(en) die mee moeten, rijd ik een dikke Mercedes (busje) die in z’n eentje al zo’n 2000 kg weegt en met maximale belading 2800 kg. Dan blijft er dus maar 700 kg over voor een aanhanger. Dat is wel een heel klein caravannetje.
Dus er moest een E-rijbewijs komen. Dat zou ik wel ff doen. Bij een reguliere rijschoolhouder nam ik een les. Pff, wat een werk, schakelen, koppelen en aanhanger volgen op een rotonde. Koningin Pannekoek kreeg ook de rem van de aanhanger maar ternauwernood los. Een dikke blauwe plek heeft wekenlang mijn bovenarm ontsierd.
Ik heb vervolgens aangepaste rijlessen genomen. In een nog dikkere Mercedes dan de mijne met allerlei foefjes en snufjes werd het rijden een stuk gemakkelijker. Vooruitrijden met een aanhanger bleek ook geen probleem, alleen achteruitrijden was een vaardigheid die wat moeilijk aan te leren was.
Het moment van het afrijden kwam, net iets te vroeg voor mijn gevoel, ondanks het vertrouwen dat mijn instructeur uitstraalde. Een week voor de verhuizing en met de extra zorgen om mijn zoon vol in mijn hoofd.
'Welke fietser?' Die had ik finaal gemist.
'Mag ik je een tip geven?'
Ik knikte.
'Kijk eens in je zijspiegels als je afslaat.'
Ik was terecht gezakt.
Na de verhuizing ben ik weer wat lessen gaan doen, op een verlaten industrieterrein heb ik gedaan alsof ik goederen moest gaan afleveren. Netjes (soort van) de aanhanger achteruit tot aan een hek rijden en weer door. Met mijn inmiddels veel legere hoofd zag ik het examen dan ook met veel meer vertrouwen tegemoet. Wat heerlijk om naderhand de woorden van de examinator te horen: ‘Je bent geslaagd!’.
Met dit felbegeerde papiertje op zak gingen we opnieuw dromen. Waar zou de reis ons brengen?
Коментарі