Buitengesloten

Ik huil zelden om mijn aandoening, maar nu deed ik het.

Ken je dat gevoel? Dat je niet mee mag doen. Misschien wel van de lagere school toen je niet in hun groepje mocht omdat je niet snel genoeg was of niet handig genoeg. Weet je nog dat gevoel dat dit bij je opriep? Je was buitengesloten. Dit pijnlijke, rauwe gevoel overvalt mij wel eens wanneer ik ergens niet binnen kan komen of wanneer ik bijvoorbeeld niet kan mee kan eten omdat er niets aan te passen is voor me.

Ook overviel het mij tijdens onze vakantie in Engeland. Het is daar over het algemeen veel beter geregeld dan bij ons, maar niet altijd. We waren op weg naar een idyllische plek genaamd Durdle Door. Dit is een rotspartij in zee waarin de tijd en het water een gat hebben gesleten. De rotspartij lijkt zodoende op een poort. Het was vanaf de camping een lange, vermoeiende rit over akelig smalle wegen. We kwamen aan op een parkeerterrein voorzien van voldoende, ruime invalidenparkeerplaatsen met vlakbij een invalidentoilet.

Enthousiast laadden we mijn rolstoel uit en togen richting het weggetje naar de poort in de zee. Het weggetje liep steil naar beneden en was rijkelijk voorzien van grote, grove stenen met tussendoor diepe groeven. Omdat ik niet voor niets dat roteind had gereden liet ik voorzichtig mijn rolstoel het paadje opzakken en centimeter voor centimeter kroop ik vooruit. Na enkele meters bleek het weggetje nog steiler te worden en zo mogelijk nog ontoegankelijker.

Ik wilde niet dat we allemaal anderhalf uur voor niets hadden gereden. Evenmin wilde ik dat we met zijn vieren een beetje verdrietig zouden gaan doen daar. Dus sommeerde ik mijn lief en mijn kinderen om samen het paadje af te lopen en een onnoemlijke hoeveelheid foto’s te gaan maken van het voor mij onbereikbare natuurfenomeen, terwijl ik mijn eentje verdrietig ging zitten doen, ietsje verderop -via een wel enigszins bereikbaar paadje met uitzicht over de baai.

Nu zijn er slechtere plekken om je zielig te voelen, maar zielig voelde ik me. Ik was buitengesloten, omdat mijn benen niet in staat zijn dat stuk te lopen. Ik huil zelden om mijn aandoening, maar daar deed ik dat. Stilletjes met een mooi uitzicht over de zee.