Acceptatie van de noodzaak
Ik wil je vertellen over hoe je aan een rolstoel komt. Maar voordat ik het enorm bureaucratische proces ga beschrijven, heb je wat achtergrondinformatie nodig. Het is mentaal gezien namelijk geen sinecure dat aanvragen van een rolstoel.
Zo’n vier jaar geleden kwam dat moment waarop ik realiseerde dat ik niet meer naar buiten kon zonder een hulpmiddel. Geloof me, dat is een moeilijk moment. Voor elke patiënt die zich realiseert dat wanneer de benenwagen begint te haperen of dat er onvoldoende energie is om (wat langer) te kunnen lopen, komt vroeg of laat de onvermijdelijke vraag of de hulp van een rolstoel wellicht niet te overwegen is, misschien. Dit is dit een proces. Ik wilde immers niet in zo’n ding gezien worden.
Ik kan ook nog lopen, ook al is dat heel weinig. Verder zwabberen mijn benen als goed gekookte spaghetti en begin ik na een tiental meters al te hijgen. Maar omdat ik kan lopen, kost het heel wat overredingskracht om daadwerkelijk plaats te nemen in die rolstoel.
Dit is grofweg de conversatie in mijn hoofd:
‘Het is echt verstandiger om je energie te sparen en een rolstoel te overwegen.’
‘Ja, dat weet ik wel. Dat heb ik mijn patiënten ook altijd geadviseerd. Maar ik kan toch nog lopen?’
Daarom besloot ik om eerst maar eens een rolstoel te lenen. Je weet wel, zo’n enorm gevaarte dat je gratis bij de thuiszorgwinkel kunt ophalen met een minimum zitbreedte van 50 cm en wielen die ergens achter je rug beginnen en die de stoel nog eens 20 centimeter breder maken. Ik kwam tot de conclusie dat het wellicht fijn was om weer eens de deur uit te gaan, maar dat de stoel toch wel bijzonder oncomfortabel was en dat het ook niet fijn was dat je acuut al je zelfstandigheid kwijt was. Immers, degene die achter je loopt, bepaalt het looptempo, waar je stopt of dat je in een hoekje staat met je gezicht naar de muur. Met iemand achter je rolstoel die jou verplaatst maakt het ook dat iedereen ervan uitgaat dat daarmee jouw verstandelijke vermogens verdampt zijn en wordt niet meer jij, maar jouw begeleider aangesproken. Kortom, geen verkwikkelijke ervaring die maakt dat je er direct weer in gaat zitten. En toch… was het wél heel fijn om de deur uit te kunnen. Ik besprak het eens met m’n ergotherapeut, mijn huisarts en de fysiotherapeut, die eigenlijk allen aandrongen dat het hebben van een rolstoel best verstandig zou zijn. Zou ik dan toch? Ja, ik moet het maar gaan doen. En nu begint het pas…
Comments