Discriminatie? Nee, het is gewoon de wet

Nederland is een goed land waarbij je kunt krijgen wat je nodig hebt. Whoehahaha (spookachtig gelach, red.). Dat wil zeggen, dat kan, theoretisch gezien. Op papier is veel geregeld. Goed, dan nu naar de praktijk.

Ik ben gehandicapt, of heb een beperking, net hoe je het noemen wil. En ik ben ondernemer. Die combinatie is voor het UWV een beetje lastig.

Ik zal mijn probleem even schetsen. Ik heb vijf jaar geleden met bij elkaar geschraapt en geleend geld een bus gekocht die nèt geen vijf jaar oud was en ook toen al veel kilometers op de teller had staan. Voor toen een prima oplossing: de gemeente heeft de aanpassingen aan de bus vergoed en ik kon vooruit. Inmiddels is de bus bijna tien jaar oud en heeft ie vooral heel veel kilometers op de teller staan. De garagehouder omschrijft mijn fraaie, trouwe vehikel als ‘een vermoeide auto’. Hij zou -theoretisch- nog een aantal jaar mee kunnen tuffen, maar het risico is vrij groot dat ie er plots mee ophoudt of dat de volgende reparatie zo duur is dat je ‘m economisch total loss moet verklaren. Het meest verstandig is dus om ‘m nu in te ruilen voor een jonger exemplaar, dat vooral ook veel minder kilometer op de teller heeft staan. Daarmee voorkom ik dat ik stil kom te staan én zorg ik ervoor dat de huidige auto nog wat oplevert.

Een gewone nieuwe auto, een station bijvoorbeeld kan ik met mijn huidige budget gewoon kopen. Echter niet een nieuwe(re) bus, wat ik nodig heb om mijn rolstoel mee te nemen. En zonder rolstoel kan ik niet bij klanten komen.

Op de website van het UWV staat:  “Het kan zijn dat u vanwege uw ziekte of handicap extra geld kwijt bent bij de aanschaf van een eigen rolstoelbus of een ander bijzonder type auto. UWV kan deze extra kosten vergoeden.

Ook vergoeden wij mogelijk de extra kosten van het gebruik van deze auto. Daarbij moet u denken aan hogere motorrijtuigenbelasting of verzekeringskosten.”

Dus ik dien een aanvraag in en krijg vrij snel reactie. Ik kom niet in aanmerking voor deze vergoeding, omdat de reizen die ik maak naar klanten worden gezien als dienstreizen en die vallen niet onder deze vergoeding. Daarvoor is de werkgever verantwoordelijk. In casu ondergetekende dus.

Wanneer ik in loondienst zou zijn, kunnen ze de aanvraag wel in behandeling nemen. Ze kunnen ook aanpassingen vergoeden die nodig zijn voor deze reizen in een reeds aanwezig voertuig. Maar als ik dus niet in staat ben om dat grotere voortuig aan te schaffen, dan heb ik ook weinig aan die aanpassingen. Aftrek bij de belastingdienst is ook niet mogelijk omdat ik daarvoor niet genoeg reis.

Kortom: omdat ik een ondernemer ben met een beperking, moet ik een lening aangaan om mijn reizen mogelijk te maken. Hiervoor is het microkrediet met 10% rente het meest voor de hand liggend.

Kort samengevat: omdat ik een rolstoel nodig heb, moet ik (veel) extra kosten maken om bij een klant te kunnen komen. En dat voelt toch niet helemaal eerlijk.