Het is officieel: de Rollende Redenaar, mijn eigen bedrijf, bestaat een jaar.
Een heel jaar waarin ik mijn kennis fors heb uitgebreid, mijn netwerk enorm heb vergroot, mijn ambitie om een eigen bedrijf te starten heb waargemaakt en ook de eerste facturen heb verstuurd.
Ik ben gestart omdat ik de wereld voor mensen met een beperking een beetje mooier wil maken. Toen ik thuis zat, volledig afgekeurd voelde ik mij nutteloos. Ik verveelde me, ik baalde, ik wilde weer aan het werk. De muren vlogen op me af. Wanneer ik zocht op banen passend bij mijn cv, kwam ik alleen vacatures tegen waarbij je kon solliciteren voor 32 tot 36 uur. Ik denk dat starten met de helft al best een uitdaging was geweest. Op basis van mijn urenbeperking viel ik dus bij voorbaat al af. En dan ben ik nog niet eens binnen geweest met mijn handen vol splints en de rolstoel onder mijn zitvlak. Het frustreerde me.
Tegelijkertijd moest ik ook voor mezelf toegeven dat ik wellicht niet zo geschikt meer was als werknemer. Als ik ergens ‘ja’ tegen zeg, ga ik er ook volledig voor. Een baas teleurstellen, doe ik niet zo snel. Voorbijgaan aan mijn eigen grenzen, heb ik ook vaak genoeg gedaan. En dat ga ik niet meer doen. Maar wat voor mij geldt, hoeft niet voor een ander te gelden. Waarom kunnen de overige mensen met een beperking die graag willen werken, niet aan een baan komen? Ik vermoed dat dit wat te maken heeft met onbewuste vooroordelen.
En daarom ben ik ga doen wat ik nu doe. Ik geef advies aan bedrijven die graag een inclusiever personeelsbeleid voeren, ook voor mensen met een beperking. Ik vind het ontzettend leuk om te doen en het voelt goed om wat goeds te betekenen voor de maatschappij.
Het komende jaar ga ik me richten op de ontwikkeling van nieuwe bedrijfstakken, zo hou ik mezelf in beweging. Lukt het niet met het lijf, dan wil het hoofd in ieder geval rollen (niet van mijn romp hè? ;) )
Comments