Een studiekeuze met vleugels

Kleine jongetjes worden groot. Ook kleine, chronisch zieke, angstige en hoogbegaafde jongetjes. Mijn zoon is het speciaal voortgezet onderwijs voor chronisch zieke kinderen ontgroeit, bijna letterlijk, maar vooral figuurlijk. Zich kapot ergerend aan klassenassistenten die continu op hem letten, aan de regels die op een kleuterschool niet zouden misstaan en ten slotte aan de lesstof waar hij het nut totaal niet inziet. Kortom, een heel normale houding van een zeventienjarige puber.

Om te voorkomen dat zijn motivatie helemaal tot op het nulpunt zou dalen, was ik met hem naar het ROC geweest om hem te laten ontdekken wat hij níet zou willen. Dat werd hem inderdaad duidelijk. Maar ook wat hij wél zou willen en dat was naar het ROC in Hoofddorp, vliegtuigtechniek.

Slik, oké. Dat is anderhalf uur reizen met het openbaar vervoer. Zo zelfstandig hoeft nou ook weer niet in een keer. Maar hij was, bleef en is standvastig. Dit is wat ik wil. De HAVO maak ik niet af; ik ga vliegtuigmechanica doen. 

Dus zijn we na de open dag een gesprek aangegaan met zijn huidige mentor (ja, uitstromen lijkt mij de beste route) en met de mentor op het ROC die zijn potentiële klas gaat begeleiden. Hij legde ons uit hoe de baan eruit gaat zien als je de opleiding hebt afgerond, bij welke werkgevers je aan de slag kan en hoe je kunt zorgen voor extra verdieping en wat extra uitdaging wanneer je daar behoefte aan hebt en welke ondersteuning er mogelijk is (veel).

Mijn zoon is behalve angstig (gaat me het wel lukken om dit jaar havo 3 af te ronden) nog standvastiger (tuurlijk is het openbaar vervoer geen probleem). Dus heb ik hem afgelopen zondag online ingeschreven, zodat hij komend schooljaar start als student vliegtuigmechanica.

Kleine jongetjes zijn ineens niet meer zo klein, komend jaar is hij student! En ik? Ik kijk bewonderend toe hoe hij zijn vleugels uitslaat en de brug oversteekt naar zijn eigen leven.