Gedoe

Schrijversdag! Ik heb er lang naar uitgekeken. Vanwege corona heb ik de vorige schrijversdagen overgeslagen omdat ik heel graag op locatie wilde zijn. Dan kun je toch net even iets makkelijker iemand aanschieten en om eerlijk te zijn, vind ik een lezing in het echt veel leuker dan vanaf mijn beeldscherm.

Zaterdag is het zover. Van tevoren heb ik contact gehad met de locatie: kan ik wel naar binnen met mijn rolstoel en waar laat ik mijn dikke bus waar ik mijn rolstoel in vervoer?

De eventmanager gaf me keurig de code van de buspaal en ik rij naar de achteringang van de locatie. De eventmanager staat mij al op te wachten bij de achteringang waar ik die dikke bus pontificaal voor mag zetten. Hartje Amsterdam en ik sta gratis geparkeerd. Soms heeft een rolstoel ook voordelen. Ik word keurig naar binnen geloodst via de goedereningang en kan binnendoor met de lift naar de foyer alwaar mij zelfs een kopje koffie wordt ingeschonken, wat ik prima zelf kan. Ik krijg zijn telefoonnummer voor als er wat is en ik kan van mijn dag gaan genieten.

Tussen de middag ga ik met mijn maatje naar buiten om nog even van het zonnetje te genieten. We lopen langs de achterzijde van het gebouw, waar een heerlijke tuin is gevestigd en zodoende komen we weer aan de kant terecht kwamen waar ik die dikke bus had geparkeerd. Deze ingang zit nu op slot. Een andere ingang is alleen met een trap te bereiken. Wat nu? Ik bel de eventmanager van wie ik het telefoonnummer had gekregen. Hij neemt niet op. Ik bel een andere hulplijn die ik ook had gekregen, ook geen gehoor. We kijken elkaar even aan. Moet zij anders omlopen en daar vast naar binnen gaan in de hoop dat zij iemand vindt die mij binnen kan laten? De pauze is bijna voorbij en over twee minuten beginnen de eerste workshops!

Mijn telefoon gaat, gelukkig! De eventmanager spoedt zich naar de achteringang. We gaan zo snel als mijn rolstoel vooruit wil naar de lift en ik ben nog net op tijd voor de volgende presentatie. Echt net. Iedereen zit al en ik kom daar als laatste met mijn ruimte-innemende apparaat binnen. Achteraan is nog plaats en er hoeven gelukkig niet ook nog stoelen verschoven te worden.

Later in de middag staat iedereen paraat om mij weer via de lift en de achteruitgang naar buiten te werken. Echt supergoed geregeld, vind ik zelf. Mijn maatje ziet het allemaal stomverbaasd aan. ‘Wat een gedoe zeg!’ roept ze uit.