Goedkoopst adequaat

Goedkoopst adequaat. Een term die de diepste gevoelens van onrecht in mij wakker maakt. Van de week kwam ik weer in aanraking met deze term. Het werd genoemd door de jurist in relatie tot de rolstoel waarvan ik meen dat ik daarmee mijn werk veel beter kan uitvoeren en die mij niet wordt toegekend door het UWV. Een rechter moet beoordelen of een voorziening objectief adequaat is. Dat de rest van de bevolking allemaal aanvoelt dat de voorgestelde oplossing niet echt geweldig is, is dus subjectief (niet) adequaat. Een voorbeeld: iemand met ernstige darmproblemen vroeg om een toiletvoorziening. Deze werd niet toegekend omdat een postoel objectief adequaat is. Je kan er immers je behoefte op doen. Dat een postoel wel wat weg heeft van de voorzieningen die we eind 19e eeuw heel gewoon vonden en nu wordt gekenmerkt als mensonterend is dus subjectief.

Voor mijn rolstoel geldt dat al helemaal. Ik kan er mee van A naar B en hij zit ook nog lekker. Dat is dus hartstikke objectief adequaat. Dat ik er niet mee naar binnen kan, dat het rijden me energie kost en dat ik geen gesprekken kan voeren op deze lage hoogte bij bijeenkomsten is allemaal subjectief.

Het begrip goedkoopst adequaat is er één die leidt tot schrijnende situaties. In het protocol Voorzieningen van het UWV staat ook keurig omschreven dat ‘de oplossing niet automatisch de meest optimale hoeft te zijn’. In ditzelfde protocol staan nog meer beperkende maatregelen beschreven, zoals dat wanneer de WMO of de zorgverzekeraar een voorziening moet vergoeden, het UWV dat niet meer hoeft te doen. Zo kan iemand met een gehoorbeperking hoortoestellen vergoed krijgen door de zorgverzekeraar, maar is voor het werk een duurder type nodig om beter te kunnen functioneren, bijvoorbeeld voor het volgen van digitale vergaderingen. De zorgverzekeraar vindt dit duurdere type niet nodig, vergaderingen vallen immers niet onder normaal dagelijks functioneren als gehandicapte en het UWV verwijst naar de zorgverzekeraar. Er zijn hoortoestellen, dus dat is goedkoopst adequaat.

Kortom: we willen meer mensen aan het werk hebben, maar fatsoenlijk ondersteunen van de groep mensen met een beperking is kennelijk niet noodzakelijk. Dat staat keurig in de wet omschreven en zo blijven wij ‘gehandicapten’ nog immer tweederangsburgers.