Het gevaarte

De aanschaf van een rolstoel, Deel 2

Vorige week schreef ik over het proces om überhaupt te komen tot de aanvraag van een rolstoel. Het is een moeilijke stap in je leven. Hou dit in het achterhoofd bij de volgende ervaring.

Voor het aanvragen van een buitenshuis-rolstoel moet je bij de gemeente zijn. Dus logde ik in bij het digitale WMO-loket en deed mijn eerste aanvraag. Binnen zeer korte tijd werd ik gebeld dat ze mijn aanvraag in behandeling gingen nemen en dat iemand van de gemeente langs zou komen voor een ‘keukentafelgesprek’. Die vond enkele weken later telefonisch plaats. Na het overleggen van de medische bewijsvoering, dat ik inderdaad de aandoening heb, die ik haar mededeelde, volgde hun beslissing. Er zou mij een rolstoel worden verstrekt vanuit de gemeente. Dit doet de gemeente natuurlijk niet zelf, die besteed dat uit. In mijn geval was dat de firma Meyra. Weer een paar weken later kwam er een adviseur langs met wat pasrolstoelen om te bekijken wat ik nodig zou hebben. Ze waren met twee man sterk en de mevrouw van de gemeente was er ook bij. Ik had gelukkig versterking in de vorm van mijn ergotherapeut.

Of een elektrische rolstoel niets voor mij zou zijn. (Mevrouw van de gemeente.)

Nee, daarvoor is ze nog veel te goed. (Ergotherapeut)

Een scootmobiel is ook wel handig. (Adviseur Meyra)

Nee, nee, nee. Ik kan nog een stukje fietsen en ik heb gewoon een rolstoel nodig die ik mee kan nemen in de auto en die ik zelf kan rollen.

Na lang mij bekijken en discussiëren kwam men tot een overeenstemming. Het zou een vastframe rolstoel worden (een die je niet kunt opvouwen, die stabieler zit en rijdt) met een mooie ondersteuning voor mijn gammele rug en een voorzetfiets, zodat ik ook met de rolstoel naar appie zou kunnen.

Slechts enkele weken later hadden ze uit hun magazijn de verschillende onderdelen bij elkaar geknutseld en omdat ik inmiddels haast had, ben ik het gevaarte zelf gaan ophalen. Ik realiseerde me daarbij niet wát voor gevaarte het zou zijn. Eenmaal bij Meyra schrok ik nogal van wat daar stond. Ik heb er verder niet zo bij nagedacht en met hulp van de medewerkers heb ik het ding in vele onderdelen in mijn auto geladen inclusief de voorzetfiets.

Eénmaal thuis werd ik geholpen om het onding weer uit mijn auto te laden. Daar kreeg ik de kans om het apparaat wat kritischer te bekijken: het was lomp, groot, zat voor geen meter en was met mijn gammele handjes nauwelijks van z’n plek te krijgen. Zelfs voor een sterke kerel was het zwaar hoepelen. Kortom: een apparaat waar ik zo’n vijf minuten in kon zitten en alleen kon gebruiken met die voorzetfiets. Ik ben naar bed gegaan, heb mijn hoofd onder mijn kussen gestopt en heb urenlang gejankt.

Toen ik klaar was met huilen, ben ik weer gaan nadenken. Wat nu?