Ons huis ging bijna een jaar geleden in de verkoop. Ik had wel een beetje vrees ‘als het maar niet te snel verkocht wordt, want dan moet ik twee keer verhuizen’. Die vrees bleek heel erg ongegrond. Ik had veel sneller (ook onverwacht) mijn huurhuis en was al lang en breed verhuisd toen daar de huidige kopers van ons huis kwamen kijken (toen dus nog kijkers). Ik verwachtte er niets van, we hadden immers al zoveel kijkers gehad. Iedereen was enthousiast over de grote tuin, over de lichte woonkamer, over de ruimte binnen. Maar er was steeds wel iets waardoor de koop niet rondkwam.
‘Nee, als ik naar buiten kijk, zie ik een flat.’
‘Jammer van dat enkele glas boven.’
‘Nee, maar drie slaapkamers op de bovenverdieping.’ (Stond ook op Funda.)
‘Tja, dat enkele glas boven…’
‘Nee, het is maar een C-labelhuis.’ (Ook dat stond op Funda.)
‘Hmm, er is hier nog best veel sociale huur in de buurt.’ (Van dat plebs als ik ben dus.)
‘De kosten voor het enkele glas boven zijn waarschijnlijk heel hoog.’
Enzovoorts, enzovoorts. Er werd al nagedacht over een styliste die de woning om zou kunnen toveren in Amsterdams grijs. Ook wilden we offertes opvragen voor het aanbrengen van dubbelglas boven, zodat die gelijk in de onderhandeling meegenomen konden worden.
Gelukkig was het allemaal niet nodig.
De kijkers werden daadwerkelijk kopers. Maar het duurde een tijdje voordat ik dat echt geloofde. De wettelijke bedenktijd voorbij. Huh? Geen telefoontje gehad?
Dan nog de ontbindende voorwaarden.
Wat als ze wat vinden bij de bouwkundige keuring? En wat als? Elke keer als de makelaar belde, vloog ik tegen het plafond. Zie je, het gaat toch niet door!
Aan alle voorwaarden is inmiddels voldaan. We moeten alleen nog langs de notaris.
Komende maand ben ik geen eigenaar meer van een eigen huis, heb ik geen eigen grond meer. Ik huur slechts een huis. En dat is wel zo prettig.
Comments