Lezing toegankelijkheid

Ik gaf afgelopen dinsdag een lezing over toegankelijkheid aan een heel gave organisatie, Festivals Rotterdam. Ik had dat nog nooit gedaan, dus ik dacht dat ik dat wel kon. Deze lezing sloot heel erg mooi aan bij mijn droombeeld: een wereld die voor iedereen welkom is en voelt, ongeacht uiterlijk, afkomst, voorkeur, aantal benen, werkende zintuigen et cetera.

Onderdeel van deze droom is niet alleen dat je in een rolstoel gewoon jouw droombaan kan doen, dat elke werkgever voorbij die rolstoel, blindengeleidehond of hoorapparaten kan kijken. Nee, ook dat je met je beperking de dingen kunt doen die anderen ook kunnen, zoals het bezoek aan een festival, museum, restaurant of bioscoop.

Kun je dat niet dan? Nee, dat kan ik niet altijd. Sommige restaurants zijn fantastisch, daar kan ik al mijn gekke dieetwensen kwijt en ze gaan voor me aan de slag, gewoon omdat zij blij worden van een tevreden klant. Zo is de eigenaar van mijn lievelingsrestaurant wel eens naar de ijssalon gefietst omdat ze mee geen toetje van de kaart kon aanbieden.

Helaas is het vaak ook anders. Zo kom ik regelmatig niet binnen of alleen met het uithalen van halsbrekende toeren omdat de drempel te hoog is of nog leuker: de ingang voorzien van een trappetje. De toilet is dan ook steevast beneden. Of boven. En dan ben ik in de gelukkige positie dat ik gewoon nog kan staan en lopen, want een echt toegankelijk invalidentoilet is zelden te vinden in deze sector. Een dieetwens omvat alleen het weglaten van het ongewenste ingrediënt. Zo at ik een keer een kommetje droge rijst met wat blokjes vieze zalm en een verdwaalde peulvrucht.

Of wat dacht je van musea? Prachtige foto’s die op stahoogte hangen, daar zit je dan. Of het is zo donker dat je echt heel goed moet kunnen zien om van de tentoonstelling te genieten.

Een festival heb ik me überhaupt nog niet aan gewaagd. Ik word gewoon heel ongelukkig van drukke menigten waar ik mag ‘genieten’ van alle billen en kruizen die bijna op schoot dreigen te belanden.

Met de trein? Mij niet gezien. Het idee ergens vast te komen zitten omdat de assistentie niet geregeld is of de lift kapot is, staat mij bepaald tegen. En ik heb daarbij de mazzel een eigen bus te kunnen rijden.

En dan heb ik het nog niet gehad over nooduitgangen en andere noodvoorzieningen die volstrekt ontoegankelijk zijn. Kortom: ik heb voorlopig nog genoeg te doen en het leuke is dan weer wel dat ik erg blij word van dit werk.