Wanneer kinderen ouder worden, moet je ze loslaten. Stukje bij beetje gaan ze hun eigen weg. Je wil ook voor je eigen rust geen curling-moeder zijn of het type theemuts. Dit proces gaat vaak gepaard met horten en stoten en soms met (enige) kleerscheuren. Dat heet de puberteit.
Nu heb ik een zoon met een medisch probleem en dan wordt loslaten ineens heel lastig. Zeker als dit ernstige gevolgen heeft, zoals uitdroging, nierbekkenontsteking, achteruitgang van nierfunctie en gewichtsverlies. Ik heb al heel vaak geprobeerd om hem zelf verantwoordelijk te maken voor kleine onderdelen van zijn hele verzorging. Zorgen dat hij uit zichzelf voldoende eet en drinkt bijvoorbeeld. Nu is dat laatste helemaal een dingetje, nu inderdaad blijkt dat hij waarschijnlijk een eetstoornis heeft.
Ik vind het lastig dat ik altijd zelf de mond vol had van ‘gewoon loslaten, niet meer helpen, dan gaan ze het vanzelf wel oppakken’. Nou, niet dus. Hij doet het gewoon niet, met alle ervaren zorgen van dien. Ik heb al veel hulp gevraagd en niemand kan mij een fatsoenlijk advies geven: hoe kan je -medisch verantwoord- loslaten en zorgen dat een kind, een bijna-volwassene de regie over zijn eigen leven gaat pakken?
Mijn zoon en ik houden elkaar in de tang. We lijken op zo’n symbool van oneindigheid. Hij wil mijn bemoeienis niet, maar heeft mij nodig. Ik wil dat hij zelfstandig wordt, maar niet dat nog zieker wordt. We trekken elkaar aan en stoten elkaar af. We hebben het vaak gezellig samen, maar vaak ook niet.
Ik vind het zwaar, mijn zorghormonen zijn uitgewerkt en ik wil dit niet meer.
Er gloort één lichtpuntje aan de horizon. We hebben een psychotherapeut gevonden die hij niet onder de tafel kan lullen, die ziet dat hij ontwijkend gedrag vertoond, die heel, heel langzaam probeert in de barstjes van zijn zorgvuldig opgebouwde façade een ingang te vinden, die hem handvatten geeft waarmee hij hopelijk zijn ziek-zijn een plekje gaat geven binnen zijn ontwikkelende persoon. De hoop is dat wanneer hij enige acceptatie bereikt, voor wat dat woord ook waard is, hij vanuit interne motivatie zijn regie gaat pakken en moeders eindelijk stapje voor stapje kan gaan loslaten.
Comments