De schrijnende, pijnlijke eenzaamheid die je kan voelen wanneer je zo lang samen bent geweest en je er alleen voor staat. Wanneer je alleen beslissingen moet nemen, zoals wat je gaat eten ’s avonds. De kinderen brengen niet veel meer in dan voedsel beginnend met een ‘p’ en dat is geen prei.
De eenzaamheid die je plotseling overvalt. Het verstart en verlamt tegelijkertijd. De behoefte aan een arm om je heen schrijnt als zout water in een wond. Kon je maar tegen iemand aan kruipen, je klein maken en als een bolletje onder een oksel tegen een warme torso kruipen.
Je fantaseert bij een kop koffie dat je wegzinkt in een paar geïnteresseerde ogen. Een warme hand tegen je wang die een pluk haar wegstrijkt. Je loopt hand in hand door een winkelstraat, over het strand, door het bos. Een luisterend oor wanneer je wil vertellen over die vlinder die langs je wang streek, over die vervelende mevrouw bij de bakker met haar lelijke jas en getoupeerde jarentachtighaar of de frustratie over de gemeente.
Je staart naar de lege straat en de auto's die af en toe voorbij komen. De enige warmte is afkomstig van de afkoelende mok koffie in je handen. Je recht je schouders en slikt. Straks komen de kinderen thuis.
En dan is daar die blik, die geïnteresseerde ogen die alles van je willen weten, die je uitnodigen om alles te vertellen, aan wie je alles wil vertellen, van wie je alles wilt weten. Die arm om je heen en die warme torso die je uitnodigt om daar als een bolletje tegenaan te kruipen. Je wandelt langs het strand, door het bos en langs jouw favoriete winkels, langs zijn favoriete plekjes. Altijd hand in hand. Jouw wonden helen, jij heelt als mens. ‘Wat straal je!’ roept iedereen tegen je. Vijfenveertig jaar en nog nooit zo verliefd geweest.
Comments