Als je je een tijdje verdiept hebt in de wereld van de diversiteit en inclusie, is het je misschien ook opgevallen dat zelfs inclusie onder te verdelen is in hokjes. Nederland, de bakermat van de hokjesgeest. Nederland als hekjesland.
Ik zie de inclusie als volgt ingedeeld. Je hebt de vrouwenbeweging, daarna volgt de culturele beweging en die van kleur, gevolgd door de genderbeweging om met de inclusie van gehandicapten de rij te sluiten. Dit is dan niet alleen niet de indeling in hokjes, maar tevens geeft het ook de volgorde van prioriteit aan. Zo werd ik een keer gevraagd om wat te vertellen over de inclusie van mensen met een beperking, maar dit moest worden uitgesteld omdat er eerst iets gedaan moest worden aan culturele diversiteit.
Het wordt natuurlijk bere-ingewikkeld wanneer er sprake is van een lesbische vrouw van kleur van Tunesische komaf met een visuele beperking. In welk hokje moet je haar dan indelen? Je ziet dit dilemma terug bij de organisatie van bijvoorbeeld bijeenkomsten voor transmensen. Kom daar maar eens aan met je rolstoel. Zo’n bijeenkomst houdt met dat hokje totaal geen rekening. Wanneer het gaat over diversiteit en inclusie zie je dat soms überhaupt nog niet gedacht wordt aan mensen met een beperking.
In de ideale wereld (ik blijf dromen) zie ik voor me dat de discussie helemaal niet meer gaat over de hokjes. Want wanneer je daarop ingaat, zie je alleen maar een toename van het aantal hokjes (introverte mensen horen dan ook in het rijtje) en een verdere onderverdeling van deze hokjes (komaf en politieke voorkeur).
Ik droom en stijg uit boven de hokjes. Wanneer ik naar beneden kijk, zie ik alleen maar lijntjes, een verdeling in vlakken. Wanneer ik nog verder uitzoom, zie ik ook de lijnen vervagen en worden alle mensen met al hun verschillende eigenschappen een groot kleurrijk schilderij.
Comments