Poes is niet meer. Vertrokken naar de eeuwige jachtvelden of in haar geval naar de eeuwige schoten. Een veld of zaal vol mensen bij wie je altijd en overal op schoot mag. Die niet zo lastig zijn om steeds op te staan om zoiets banaals als behoefte aan koffie of het legen van een volle blaas.
Ze is bijna zeventien jaar geworden en heeft haar negen levens goed gebruikt. Vijf jaar geleden lag ze alleen nog maar als een mottige balletje in haar mand. Haar poezenhuisgenoot was net vertrokken naar die eeuwige jachtvelden en nu hoefde het voor haar ook niet meer.
We namen een opjutkat in huis, een prachtig beestje van tien weken jong. Na een jaar lieten we haar een nestje krijgen en omdat de oude immers niet zo lang meer mee zou gaan, hielden we een kitten.
Maar zo gemakkelijk liet Poes zich er niet onder krijgen. Ze kwam haar mand weer uit, ze klom weer op schoot, ze mepte naar de jonge poezenbeesten. Zij was de oudste en dus de baas. Zo ging ze lange tijd door. Maar ze had wel steeds een nieuwe truc van de dierenarts nodig. Eerst was dat een pijnstiller en later kwam daar nog een ontstekingsremmer bij. Die combinatie wordt ten strengste afgeraden, maar soms moet je wat. En ze hield het op deze combinatie ook ruim twee jaar vol. De laatste keer heeft de dierenarts nog weer een nieuwe pijnstiller erbij geprobeerd, maar dit mocht niet meer baten. Poes was op. En als de kat het opgeeft, dat is het echt op.
We gaan haar missen, haar geklets en haar opdringerige ik-wil-op-schoot. Voor haar is het beter. De laatste röntgenfoto van haar rug loog er niet om. Wat zal ze een pijn hebben gehad. Liefde is loslaten.
Kommentare