Afgelopen zondag was ik toerist in eigen omgeving. Ik bezocht Paleis Soestdijk, eindelijk. Ik woon al vijftien jaar in de buurt en mijn ouders nog eens twintig jaar langer, dus werd het tijd. Bovendien was er een interessante tentoonstelling: Vrouwen van Soestdijk. Het ging over de vrouwen die het paleis hebben bewoond, gekocht, verkocht en wat ze er allemaal aan hebben laten verbouwen.
Nadat ik de auto had geparkeerd, rolde ik met mijn lief via de tuinen naar het Paleis. De ingang voor de gasten is via het welbekende bordes, een rode loper ligt over de trap voor een koninklijk ontvangst. Helaas niet voor mij. Rollers worden verzocht de personeelsingang te nemen. Ik moest even slikken. Voor rollers geen rode loper, maar de achterafingang. Daar, waar je niet zo in het zicht loopt (rolt).
In de kelders van het stulpje werd ik hartelijk ontvangen door een club vrijwilligers waarvan één mij via een speciaal aangelegde lift naar de koninklijke verdieping voerde. Daar kom je ergens halverwege de tentoonstelling uit. Het gaf niet, de volgorde deed er niet toe.
De drempels waren hoog, maar net te doen. We genoten van de tentoonstelling en de gegeven informatie.
Op een gegeven moment stond er groepje gedistingeerde, wat oudere bezoekers, die door de gids verzocht werden om een stapje opzij te doen voor mij, de mevrouw in haar brede vehikel. Dit leverde me nog een klopje op de schouder op van één van deze heren. Hij zei nog net niet ‘brave hond’, maar ik dacht dat ik hem dat hoorde denken.
Na de tentoonstelling wilden we weer richting lift naar de kelders gaan toen we werden opgevangen door dezelfde vrijwilliger die ons naar boven had gebracht. Hij wilde weten of we klaar waren. We mochten achter hem aan, naar een andere uitgang. Dit werd een privérondleiding, die niet open was voor publiek! We zagen de privévertrekken van prins Bernhard en prinses Juliana, de bibliotheek en de dinerzaal (eetkamer kan je het niet noemen). We kwamen te weten dat voor prinses Juliana speciale rolstoelrampen waren gebouwd, zodat ze vanuit de tuinkamer toch nog haar geliefde tuin in kon. Ook lag er naast het hoge ronde bruggetje, een platte, zodat ze zelfstandig haar rondje kon rollen. Ook koninklijke mensen blijven graag zelfstandig. Via het speciaal voor haar aangelegde liftje (met prachtige schuiftralies) kwamen we weer uit in de bediendenvertrekken waar we ook de keuken te zien kregen (ja, die van het Sinterklaasjournaal).
In gedachten trok ik een lange neus naar die gedistingeerde heer met zijn schouderklopje. Laat hem maar lekker over die rode loper!
Comentarios