Ik ga in deze blog heel dapper zijn en wat vertellen wat in de taboesferen hangt. Ik ga met de billen bloot.
Plassen, poepen en seks: we doen het allemaal, zelfs de koning en tegelijk doet bijna iedereen alsof dit niet het geval is. We kunnen wel zonder schaamte zeggen dat we even naar de wc gaan, maar daar houdt het bij op.
Dat kan op z’n zachts gezegd lastig zijn. En nu hou ik het maar gewoon even bij mezelf. Mijn blaas is namelijk niet zo best, heel onhandig bij vergaderingen die langer dan drie kwartier duren. Waar mijn spieren in het algemeen meer gelijkenis vertonen met pudding dan met staalkabel en de blaas vooral uit spier bestaat, betekent dit dat mijn blaas in feite niet meer is dan een losse, slappe zak. Ik was daarvoor al een keer bij de plasdokter (uroloog) geweest waarbij ik mijn klachten uit de boeken deed: vaak moeten plassen en dan vooral nadat ik net ben geweest, nog een keer moeten plassen en heel lang moeten wachten tot ik het gevoel heb eindelijk klaar te zijn. De uroloog vermoedde toen al een slappe blaas, maar zonder infecties hoef je daar niets mee. Hij stuurde me naar huis met de boodschap dat wanneer ik meer dan twee infecties binnen een jaar zou hebben, ik terug zou moeten komen, ook voor een functieonderzoek.
Met angst en beven wachtte ik dit noodlot af. Afgelopen december was de eerste blaasontsteking en binnen drie maanden was het weer raak. Dus heb ik braaf gebeld met de afdeling. Dat functie-onderzoek werd ingepland. Daar zag ik vreselijk tegenop. Je moet met je benen in de beugels waarna er intern, in je blaas en in je darm, sensoren worden aangebracht en plakkers op je billen worden geplakt om daarna je blaas te vullen. De sensor van de blaas was getest en deed het. Ondanks dat was het grafiekje gedurende het onderzoek van mijn blaas een ‘flatliner’, geen noemenswaardige activiteit dus. De conclusie was dan ook snel getrokken: een slappe of in medische termen hypotone blaas. De enige mogelijke behandeling daarvoor is zelf katheteriseren. De hoop is dat daardoor mijn blaas wat rust krijgt en weer wat kan herstellen.
Ik heb daarvoor een lesje gekregen van een speciale verpleegkundige met hoe je het juiste gat vindt waar de katheter in moet.
Ook mocht ik een mooie katheter uitzoeken die lekker in de hand ligt. Deze is verpakt in een kek paars zakje, zodat niemand kan raden wat daarin zit. Dan kan ik voortaan zonder iets te moeten vertellen weer een hele vergadering volhouden. Bespreekbaar maken is dan niet meer nodig. Of zullen we dit onderwerp uit de taboesfeer halen?
Comments