Bij toegankelijkheid denken we veelal aan een rolstoelhelling om een drempel of trap te beslechten. Je kan ook denken aan een website die voor de doelgroep goed leesbaar is of voor mensen met een visuele beperking goed om te zetten is naar audio. Of denk aan een gebouw waar het geluid goed wordt geabsorbeerd, handig voor mensen met autisme en voor mensen die slechthorend zijn en voor iedereen die niet dol is op kakafonie.
Het zit, kortom, in allerlei facetten. Het ene land is er beter op toegerust dan het andere en uiteraard zijn er binnen dat land vele onderlinge verschillen.
Zo was ik in de meivakantie in Denemarken. Het is een prachtig land met groene heuvels, lijkend op die van de Teletubbies, met keurig aangelegde wegen, zonder ook maar ergens een propje op straat te bekennen. Bij deze netheid hoort ook zorgen voor alle burgers.
In een oud stadje wat we bezochten stond een burcht van een luttele 750 jaar oud. Aan weerszijden van de kinderkopjes die naar het kasteel leidden, lagen -in dezelfde kleur- brede banden, zodat ik veel makkelijker kon rollen zonder dat mijn kiezen los kwamen te zitten.
Eenmaal boven stond duidelijk het te bellen telefoonnummer, zodat een poort opengedaan kon worden om ons naar binnen te geleiden. We werden opgewacht door een Deen, die zo bij de Vikingen weggelopen leek te zijn (op zijn geschoren kin na). In keurig Engels had hij voor mij en mijn rollende zoon een route die uitkwam in het midden van de burcht die over alle verdiepingen goed toegankelijk was. Gerestaureerd in moderne stijl, zonder afbreuk te doen aan het oude, zoals alleen Denen dat kunnen. We kregen een kaartje, zodat wanneer er iets zou zijn, we hen konden bellen. Een heel geweldige ervaring. Helaas bleef het torenkamertje onbereikbaar voor mij.
Het bos dat we de dag daarna bezochten was ook al goed toegankelijk – mits je de borden goed leest en jij of je rolstoel sterk genoeg zijn voor de iets minder teletubbieachtige hellingen. Via kabbelende beekjes, een vijver waarop de zwanen hun vleugels strekten en een heilzame bron kwamen we na ruim een half uur rollen bij een houten trap waarmee je de route door het bos kon vervolgen. Mopperend keerde ik op het smalle paadje mijn stoel en ging terug, langs de bron, de vijver, de beekjes én langs de bordjes. Toen las ik ze wel: verderop op de route een trap, stond er keurig aangegeven. Tja, ook dát is toegankelijkheid. Maar dan moet je het natuurlijk wel lezen.
Comments