Ook op vakantie ben je niet weg van je rolstoel. Sterker nog, ik heb ‘m extra hard nodig om me te verplaatsen vanwege de langere afstanden en daarnaast om goed te kunnen zitten.
Inmiddels kan ik op rolstoel-toegankelijkheid een aardig aantal Europese landen met elkaar vergelijken: Frankrijk, Duitsland, Denemarken en ten slotte Engeland.
Ik begin bij onszelf, omdat dit de bron is waarmee ik de andere landen vergelijk. En hier is het, tja, niet zo goed geregeld. Regelmatig kom ik een winkel niet binnen vanwege een onneembare drempel of een charmant ogend trappetje. Ook in restaurants is het treurig gesteld, toiletten die alleen bovenaan een trap zitten en stoelen die zo dicht op elkaar staan dat je er niet tussendoor kunt komen. Verder is de Hollandse stoep vaak rampzalig. Bomen, afvalcontainers, fietsen en auto’s versperren de weg. Als je de stoep überhaupt al op komt, laat staan af.
Ik begin met mijn opsomming bij Frankrijk. Daar leven ze met een zogenaamde laissez faire. Daar wordt soms wel aan de gehandicapte medemens gedacht. Meestal niet. Ik ben daar blij dat ik in Nederland woon.
Dan Duitsland. Daar wil men voor de medemens goed zorgen. Dit resulteert in stoepen, openbaar vervoer, gebouwen, winkels en restaurants die goed toegankelijk zijn. Je kan daar heerlijk winkelen zonder dat je continue wordt geconfronteerd met dat apparaat onder je kont. Wc’s in winkels zijn zo groot dat ik daar kan rolstoeldansen en men doet echt z’n best voor je. Ook over Denemarken niets dan lof. Zelfs in oude steden die rijkelijk zijn voorzien van ingewand-lostrillende kinderkopjes, kun je als rolstoelrijder prettig rijden omdat ze gladde baantjes hebben aangebracht naast die leuk ogende steentjes.
En ten slotte Engeland: beter dan Nederland, maar minder goed dan Denemarken. Je kan daar bijvoorbeeld wel overal de stoep op, maar omdat er dan zo’n leuk erkertje is, is verderop de stoep maar 10 cm breed en eraf kan dan alleen via terug. In oude steden zijn ook enkele winkels nog voorzien van forse drempels of trappetjes.
Op diverse toeristische plaatsen zijn goede invalidenparkeerplekken te vinden, goede toiletten en drempelvrije ingangen. Wat me vooral ook opviel was de extreme vriendelijkheid van de mensen en de oprechte wil om ter plekke een eventueel probleem voor je te willen oplossen. Ik ben regelmatig steile hellinkjes opgeduwd of losgetrokken uit een paadje met te rulle stenen.
Engeland kenmerkt zich verder door exorbitant hoge toegangsprijzen voor een aantal musea en bezienswaardigheden. Deze zijn voor de gehandicapte medemens vaak gereduceerd tot nul of tot een acceptabel bedrag, wat een Hollands genoegen geeft.
Kortom, met je rolstoel op vakantie kan prima. Maar er is nog een lange weg te gaan om ervoor te zorgen dat iedereen ook echt overal kan komen.
Comments