In Medisch Contact las ik een column over de taak die onze zorgminister te wachten staat. Een probleem wat onder andere te maken heeft met de hoge zorgkosten.
Eén van de lezers had hiervoor een briljante oplossing. Hij schreef in zijn reactie dat het een goed idee zijn om het jaarlijkse eigen risico te vervangen door een eigen risico per zorgmoment. ‘De patiënt heeft nu namelijk geen reden om het goedkoop en efficiënt te houden.’ En ja, daarom is de zorg zo duur. Dat heeft natuurlijk helemaal niets te maken met de enorme administratieve rompslomp die om de zorg heen hangt, met de gigantische verspilling door de eisen voor veiligheid boven alles te laten prevaleren, door onhandige voorkeuren van de zorgverzekeraars of door artsen die de nood voelen om toch wat voor een patiënt te betekenen. Nee, dit komt doordat de patiënt zo vreselijk inhalig is.
Ik moet ook eerlijk bekennen, hoor. Zodra ik mijn eigen risico erdoor heen heb gejaagd, zo begin januari, dan ga ik los. Ik bestel lekker katheters, superfijn, zou ik anders niet doen natuurlijk. En ik maak gauw een afspraak bij de gynaecoloog om daar wijdbeens te gaan zitten. Mijn lief huppelt ook weer vrolijk naar de apotheek om daar zijn shotje levodopa te halen en bestelt gauw wat extra drinkvoeding, is toch goedkoper dan Albert Heijn.
Op één punt heeft de commentator wel gelijk. Hij wil graag een ‘eigen risico per zorgmoment naar rato’. Voor de mensen die afhankelijk zijn van de voedselbank zal dat een enorme opluchting zijn. Die zullen dan op het allerlaatste moment, afgevoerd door een ambulance omdat ze geen geld hadden voor preventieve cholesterolverlagers, niet in één keer dat jaarlijkse risico hoeven af te dragen.
Hoe bestaat het dat er nog steeds artsen, oud-collega’s zijn, die denken dat patiënten voor de lol of louter omdat het vergoed wordt, diagnostiek en behandelingen ondergaan? Er zullen wellicht mensen zijn die staan op een extra CT-scan voor hun klacht of menen dat alleen een operatie hen van hun rugpijn af kunnen helpen. Ik zou dan vooral willen pleiten om deze mensen serieus te nemen en goed uit te leggen wat de meerwaarde (of zelfs minderwaarde in het geval van een operatie) is van de betreffende diagnostiek of behandeling. Ik vermoed overigens ook dat dit deel niet het grootste deel van de zorgkosten zijn.
Het voordeel van de opmerking van mijn oud-collega is wel dat ik door de opgeroepen emotie in zeer korte tijd een blog heb neergepend, zodat ik extra tijd heb om te zoeken naar een dure therapeut.
Comments