Afgelopen donderdag ben ik verhuisd en dat was veel werk. Heel veel werk. We zijn tweeënhalf maand lang aan het klussen geweest in het nieuwe huis. Er moest worden geschilderd, vloeren gelegd, wandje geplaatst, behangen en evenzoveel klussen meer. Ondertussen moest het oude huis worden ingepakt, althans de inhoud daarvan en dat was ook veel, veel te veel. Dus volgden er meerdere ritjes naar de kringloopwinkel en de stort en was het een komen en gaan van Marktplaats-klanten. Ondertussen was ik ook nog op zoek naar nieuwe, oude spullen en bezocht ik zelf ook allerlei Marktplaats-adressen. Dit leverde regelmatig zulke aparte situaties op dat dit op zichzelf al een blog waard is.
De dag voor de daadwerkelijke verhuizing kwamen de mannen van het verhuisbedrijf alvast voorwerk doen, waarbij er kasten uit elkaar werden geschroefd, lampen verwijderd en een stuk of wat dozen werden verplaatst naar het nieuwe huis.
Op de dag zelf waren ze goedgemutst op tijd weer aanwezig voor de Grote Klus. Dat viel ook hen tegen. Ze wisten aan het eind van de dag niet hoe snel ze weer weg moesten zijn.
We zijn nu een paar dagen verder en er zijn al heel veel dozen uitgepakt, de belangrijkste ruimtes zijn functioneel en het belangrijkste is dat de druk van de ketel is. Er moet nog best een hoop gebeuren, maar er is geen tijdsdruk meer. En dat is heel fijn.
Achteraf gezien was deze periode als het beklimmen van een berg. Je ziet in het begin vooral hoeveel je nog omhoog moet en de top lijkt eindeloos ver. Naarmate je hoger komt, wordt de lucht ijler en het werk zwaarder. De laatste loodjes zijn duidelijk het zwaarst. Het is goed om af en toe stil te staan en achterom te kijken om te zien hoeveel je al geklommen hebt en hoever je bent gekomen. De top hebben we nu gehad. En dan pak ik nu een slee of plastic zak en glij ik op mijn kont naar beneden!
ความคิดเห็น