Een kind met een chronische aandoening leidt altijd tot zorgen. Toch ging het de laatste periode heel goed met hem. Hij kwam de kwartaalkeuringen redelijk ongeschonden en zonder al te gekke resultaten door. De laatste tijd gaat het echter weer minder goed met hem. Hij is het prototype van een echte ‘hangpuber’, maar nu hangt hij wel erg veel. Het eten wat na zijn eerste ziekte-episode nooit meer een favoriete bezigheid is geworden, is nu gereduceerd tot het hoogstnodige.
Moeders probeerde van alles. ‘Wil je nog een chipje?’ ‘Zal ik een lekker omeletje voor je maken?’ ‘Wil je misschien wat nootjes?’ Zoonlief antwoordde op z’n best met een nukkig zwijgen. Alleen een stukje pizza gaat erin. Dus haal ik grote hoeveelheden diepgevroren deeg in huis en voer hem na school een halve cirkel Italiaans genot. Mijn geluk kon dan ook niet op toen we ontdekten dat volvette kwark met zelfgemaakte karamelsaus een hemelse traktatie bleek en ik hem na school pizza én kwark kan geven.
Ondanks al mijn gemodder bleek hij bij de laatste controle toch te zijn afgevallen en krijg ik nu bijstand van zijn fijne kinderarts. Uit de eerste bloeduitslagen zitten afwijkende resultaten, zoals een laag cortisol (een bijnierschorshormoon). Dus krijgt hij binnenkort -voor de zekerheid- een test om uit te sluiten of deze echt laag is of niet. Verder wordt er weer advies gevraagd aan zijn MDL-arts, zijn immunoloog en aan zijn diëtiste.
Ondertussen doe ik mijn best om niet in de hyperongeduldige modus te springen om te voorkomen dat ik meermaals naar het ziekenhuis bel om te vragen of ze al wat weten. Ook probeer ik thuis mijn rust te bewaren zodat mijn zoon het niet op zijn heupen krijgt van mij. Hij doet ondertussen zijn stinkende best om wat meer te eten. En zo zullen we over een aantal weken wat meer duidelijkheid hebben en tevens een goed plan om bij hem wat vet op de botjes te kweken. Dan kunnen de zorgen weer naar het gezonde basisniveau.
Comments